«Νύχτα, σὲ ὑμνῶ...»

 

 

 

Το παρακάτω δεν είναι κάποιο απόσπασμα από το Ύμνοι στη Νύχτα του Νοβάλις (1772-1801). Είναι όμως εγκιβωτισμένη ποίηση, ατόφια, μέσα σε ένα πεζογράφημα. Το πεζογράφημα αυτό, ο συγγραφέας του, το χαρακτήριζε μυθιστόρημα  αλλά όπως κι όλα τα δημοσιευμένα του έργα (τέσσερα βιβλία όλο κι όλο)  δεν το είχε πια σε μεγάλη υπόληψη επτά χρόνια αφού το είχε δημοσιεύσει… Το βιβλίο του που περιέχει αυτό το κομμάτι χαρακτηρίστηκε, εκατόν δέκα χρόνια αφότου γράφτηκε, «αλυτρωτική πραγματεία» ή/και «αντάρτικο μανιφέστο». Το «μυθιστόρημα» είναι το Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα και το απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο Θάνατος Ζωή». Συγγραφέας του ο (και ποιητής ή μόνον ποιητής!) Ίων Δραγούμης...

      Θαρρώ πως θα μπορούσε η «δραγουμική νυχτωδία» να διαβάζεται στους εσπερινούς στις εκκλησιές από τους ιερείς και τους ψαλτάδες.

 

Νύχτα καλή, Νύχτα μεγάλη, ποὺ χαϊδεύεις βάνοντας βάλσαμο στις πληγές, πῶς ἀγγίζεις ἁπαλά, Νύχτα λεπτὴ καὶ δροσερή, γλυκειὰ καὶ μεγάλη. Τ’ ἄστρα σου, διαμάντια πύρινα σκορπισμένα σὰν ἐπάνω σὲ βελοῦδο φεγγερό, κυττάζουν ἥσυχα καὶ ὅμως δυνατά, ἄλλα πράσινα, ἄλλα κίτρινα καὶ ἄλλα ἄσπρα·

      Νύχτα βαθειά, ἡ μόνη γλυκειὰ σήμερα, ἡ μόνη καλή, ξεκουράζεις καὶ ξετεντόνεις καὶ ζωντανεύεις καὶ παίρνεις τὴ θέρμη τὴν ἀνυπόφορη καὶ ξεφορτώνεις ἀπό βάρη, ξελευθερόνεις. Σκορπίζεις τὴ θέρμη ποὺ βαστᾶ τὸν ἄνθρωπο μόλις πρωτοπάτησε τὰ μονοπάτια σου, τὸν ἄγγιξαν τὰ σκοτεινά σου χάδια καὶ ἀνάσανε.

     Εἶνε πάλι ἐλεύθερος ὁ ἄνθρωπος, ὁ κόσμος του δὲν εἶνε πιὰ σκοταδιασμένος ἢ ξερὸς καὶ ἄδειος, ἀλλὰ πλούσιος καὶ γεμάτος καὶ ζουμερός, ἀτελείωτος, ἀπέραντος, ἀθάνατος καὶ αἰώνιος, καὶ τὰ βάσανα τὰ ἀνθρώπινα μικραίνουν, μικραίνουν τόσο ποὺ κατεβαίνουν στὴν ἀληθινή τους θέση ανάμεσα στὰ πράγματα τοῦ κόσμου. Σὺ εἶσαι ἡ μόνη αληθινή, σὺ εἶσαι ἡ μόνη·

      Ὅταν τὰ καμώματα τῆς ἡμέρας ὅλα εἶνε σκοτεινά, ἀκάθαρτα ἢ μαῦρα, καὶ ὅταν μὲ ταράζουν καὶ μὲ ξεσκίζουν καὶ πονῶ, — πῶς νὰ σ’ εὐλογήσω, Νύχτα, που καθαρίζεις τὴν ψυχή μου σάν τό μεγάλον ἄνεμο.

      Ἀλλὰ πῶς νὰ σὲ ψάλλω, πῶς νὰ σὲ τραγουδήσω, πῶς νὰ σὲ ὑμνήσω, Νύχτα μεγάλη, ποὺ δὲν πρέπει ν’ ἀκουσθῆ καμμιὰ φωνὴ ἀνθρώπινη μέσα σου, καμμιὰ παράτονη, παράφωνη, τσιριχτή, ἀνυπόφορη φωνή, καμμιὰ μικρὴ οὐδὲ καμμια μεγάλη ἀνθρώπινη φωνή, νὰ σὲ ταράξη;

     Μὲ ἤρεμα με ἁπαλά χάδια, χωρίς λόγια, Νύχτα, σὲ ὑμνῶ καὶ σοῦ δίνω πίσω τὰ καλὰ ποῦ δίνεις σύ, ἡ μόνη καλή, ἡ μόνη αληθινή, ἡ μόνη εὐλογημένη, ἡ μόνη. 

       Νύχτα καθάρια, Νύχτα διάφανη, τέλεια, πανάγαθη.